چندماهی گذشت، ولی دگرگونی قابل توجهی حاصل نشده بود. هرجند که آن زن مرتیا با خودش کار میکرد. به او گفتم:" هرگاه احساس کردی که دیگر از او آزرده نیستی، او نیز از ظلم خود دست بر میدارد. زیرا تو با هیجان درونی خود آن را به سوی خودت جذب می کنی." آن گاه حکایت برادران هندی را برایش گفتم که هیچ گاه به یکدیگر صبح به خیر نمی گفتند و رد عوض می گفتند " درود بر الوهیت باطن ات!" آن گاه به الوهیت درونی هر انسان و جانوران وحشی درود می فرستادند و هیچ گاه آزار و ناراحتی به آنها نمی رسید، زیرا در هر موجود زنده ای فقط خدا را می دیدند. گفتم:به الوهیت درونی این مرد درود بفرست و بگو من تنها ضمیر الهی تورا می بینم. همان طور که خدا تورا میبیند. کامل و آفریده شبیه او."

زن کم کم احساس کرد تعادل روحی خود را باز می یابد و نفرت درونی اش را نسبت به آن مرد از دست می دهد. آن مرد "کاپیتان" بود و آن زن همیشه او را "کاپ" می نامید. یک روز ناگهان در حضور من گفت: " خدایا برای "کاپ" هرجا که هست طلب خیر و برکت می کنم تا بدرقه ی راهش شود." گفتم:" حالا این عشق واقعی شد و هرگاه تو دایره ای کامل شدی و از هیچ شرایطی آزرده نشدی، عشق او یا همسنگ او به سوی توجذب خواهد شد." در این هنگام آن زن به جایی منتقل شد که تلفن نداشت و من چند هفته ای از او خبری نداشتم . تا اینکه یک روز صبح نامه ای از او رسید که در آن نوشته بود:" ما عروسی کردیم." و شماره تلفن جدید خود را روی آن نوشته بود . بلافاصله به او تلفن کردم و گفتم: تعریف کن ببینم چه اتفاقی افتاد؟

هیجان زده گغت: به راستی یک معجزه روی داد. یک روز صبح که بیدار شدم احساس کردم تمام ناراحتی هایم تمام شده است. همان روز عصر کاپ را دیدم و از من خواست تا با هم عروسی کردیم و تا حالا در عمرم مردی با این همه از خود گذشتگی و صداقت ندیده بودم."

از قدیم گفته اند:

پس انسان باید غرور و تعصب بی جای خود را کنار بگذارد و آنچه را که هر انسانی به وی می آموزد فراگیرد تا هرچه زودتر آزاد و رها شود. محبوب این زن به او عشق بدون توجه به خویش را یاد داد که هر انسانی باید دیر یا زود آن را بیاموزد.

 

از کتاب : چهار اثر از فلورانس اسکاول شین